Charles Bukowski - You Get So Alone at Times That it Just Makes Sense

You Get So Alone at Times That It Just Makes Sense: Głęboka melancholia i wspomnienia o dzieciństwie

W poezji You Get So Alone at Times That It Just Makes Sense Charles Bukowski, znany z brutalnej szczerości i cynizmu, odkrywa przed nami nową stronę siebie. Poeta, zwykle skupiający się na mrocznych zakamarkach życia, pozwala nam zajrzeć do swojego wnętrza, do jego wrażliwości, a przede wszystkim do wspomnień z dzieciństwa. To nie są jednak sielankowe opowieści. Bukowski, z charakterystyczną dla siebie gorzką ironią, analizuje wpływ przeszłości na jego teraźniejszość. Dzieciństwo, pełne samotności i niezrozumienia, odbija się na jego późniejszym życiu, kształtując go w cynicznego obserwatora ludzkiej egzystencji. W wierszach You Get So Alone at Times That It Just Makes Sense odkrywamy tęsknotę, melancholię i niepewność. Bukowski, z melancholijnym humorem, porównuje swoje życie do kotów, samotnych stworzeń, które po prostu są. Wspomina o bólu, o strachu przed przyszłością, ale też o tęsknocie za czymś, co dawno minęło. Poezja Bukowskiego w tej książce jest głęboko osobistą, pełną gorzkich refleksji. Choć nadal cechuje ją brutalność i bezkompromisowość, możemy w niej odnaleźć także liryzm i subtelność, której można by się spodziewać po poecie, a nie po tym brutalnym realistycznym pisarzu.
Charles Bukowski, znany ze swojego realistycznego, często brutalnego stylu, w tej książce ukazuje nową stronę swojego pisarstwa. Pokazuje, że nawet w najbardziej cynicznych słowach można odnaleźć melancholię, tkliwość i gorzką mądrość.