Klaus Kinski - Ja chcę miłości

"Ja chcę miłości" to nie jest wyznanie miłosne, to krzyk rozpaczy. Klaus Kinski, bestia na ekranie i tyran poza nim, wylewa na kartach swojej autobiografii potok gorzkich słów. To opowieść o bolesnym dzieciństwie, naznaczonym biedą i samotnością, o sztuce, która stała się ucieczką od koszmaru rzeczywistości, o obsesyjnym głodzie miłości i uznania. Kinski pisze szczerze, bez ogródek, nie oszczędzając nikogo, a najmniej siebie. To bezkompromisowy portret artysty, który żył na krawędzi, balansując na granicy geniuszu i szaleństwa. "Ja chcę miłości" to lektura trudna, bolesna, momentami odrażająca, ale jednocześnie niemożliwa do odłożenia. To świadectwo życia naznaczonego skrajnościami, życia pełnego sprzeczności, które zmusza do refleksji nad naturą człowieka i ceną sławy. Klaus Kinski to postać kontrowersyjna, budząca skrajne emocje, ale bez wątpienia wybitny aktor, który zapisał się na kartach historii kina.