Oscar Wilde - De profundis czyli krzyk z otchłani

Z otchłani rozpaczy, z głębin więziennej celi, wyłania się głos Oscara Wilde’a. „De Profundis”, list-rzeka, spowiedź i rozliczenie, to surowe piękno narodzone z bólu i upokorzenia. Wilde, uwięziony za „niemoralność”, zwraca się do Alfreda Douglasa, młodzieńca, który stał się jego zgubą i muzą. W słowach gorzkich jak piołun, Wilde obnaża prawdę o ich toksycznej miłości, o własnej naiwności i zgubnej namiętności. Lecz „De Profundis” to nie tylko lament nad utraconą miłością i reputacją. To również świadectwo duchowej przemiany, jaka dokonuje się w Wilde’u w obliczu cierpienia. Z więziennej celi spogląda on w głąb siebie, konfrontując się z własnymi demonami, ale i odkrywając nowe pokłady siły i mądrości. „De Profundis” to literacki krzyk, który wstrząsa i porusza, zmuszając do refleksji nad naturą miłości, winy i przebaczenia. To bolesne, ale i piękne świadectwo triumfu ducha nad przeciwnościami losu. Oscar Wilde - mistrz paradoksu, który z własnej tragedii utkał arcydzieło literatury.